Naar de vorige week
Maandag, 16 mei, Pinkstermaandag, Pinkstermaandag is in Duitsland een echte vrije feestdag, iedereen gaat er vandaag op uit om te genieten van het mooie weer en de fraaie natuur. Maar er is vandaag alleen fraaie natuur, het weer is triest,
met weinig zon, soms regen, soms zelfs hagel. We willen er toch op uit en gaan naar het veer over de Elbe, we parkeren de auto en 'überqueren' de Elbe met de pont. Aan de overkant is een wandelpad naar de Höhbeck, oorspronkelijk een hoog opgeworpen zandhoop in de Elbe. We gaan op pad het weer is goed, de wandeling is echter best kort en eenvoudig te noemen en we staan zomaar voor de hoge houten uitzichtstoren die een geweldig uitzicht geeft over de Elbe en de verre omgeving. We gaan toch ook maar even naar het eethuisje dat iets verderop staat. Het is een soort huisje waar je de Heks van Hans en Grietje
kunt verwachten.
(Verder lezen op scherpe krassende toon!) "Kom toch binnen in mijn mooie cafeetje en kies maar een gezellig hoekje uit waar jullie kunnen zitten, ha ha ha! Wat willen jullie graag hebben, ha ha ha?" "Doet u maar twee groene thee." "Dat komt helemaal goed, ha ha ha!" Het duurt een tijdje maar dan komt de Heks aan met twee kannetjes thee. "Alstublieft, uw thee, ha ha ha!" Nou hadden we eigenlijk gewoon twee koppen thee verwacht maar de Heks is slim en verkoopt zo twee keer zoveel in één keer. We laten het erbij. De thee smaakt goed en we genieten van de drukte in het huisje, het is extra druk geworden omdat het buiten pijpstelen regent, ik meen zelfs even de Heks op een bezem door de lucht te zien vliegen maar ik vergis me vast. Als ik dan ga afrekenen is het natuurlijk twee keer zo duur als verwacht. Dan vraagt de Heks: "Wilt u ook een bonbon uitzoeken, ha ha ha?" Wat een leuk gebaar denkt Hans, hij wil wel een bonbon en hij wijst er twee aan. "Dat kost u dan twee euro, ha ha ha!" zegt de Heks. Hans is niet zo assertief en wil al bijna betalen want een bonbon is lekker, maar Grietje zegt: "Nee hoor, laat maar mooi liggen!" En zo heeft Grietje Hans alweer gered uit de sluwe klauwen van de slimme Heks.
Buiten is het eventjes droog maar als het begint te regenen zijn Hans en Grietje al gauw drijfnat, het is de wraak van de boze Heks, ze gaan snel weer naar de pont en terug naar hun eigen huisje waar het warm en droog is, waar de kachel brandt en ze gelukkig weer zichzelf kunnen worden. En ze leefden nog lang en gelukkig.
Dinsdag, 17 mei, Het was rustig op deze camping, de omgeving is mooi, de stadjes soms leuk, soms ook niks, we hadden gepland verder te gaan en dat gaan we doen, bij super mooi weer zouden we misschien hebben kunnen zonnen en niksen aan het Rudower meer, waar de camping aan ligt. We gaan naar Klockow, zo'n 130 km verder in Oost Duitsland, we mogen er volgens Mw. Tomtom 2 uur en 22 minuten over doen. Als we eenmaal onderweg zijn vragen we ons maar niet meer af waarom Mw. Tomtom over deze weggetjes gaat, smal, door de weilanden, door de bossen, forse bomen links en rechts, door dorpjes van 10 huizen tja, 't zal wel de snelste weg zijn als je een beperkte snelheid hebt. In Stuer gaan we voor koffie, het is hartverwarmend te zien hoe twee 'ouwetjes' druk bezig zijn in hun "Imbiss' ze zetten koffie, ze koken en bakken. De koffie is lekker en we rekenen het piepkleine prijsje van 2 euro zestig af. Een schande, zo goedkoop, ik wil meer geven. Ik vraag wordt het nog een beetje druk vandaag, jawel zegt 't mannetje maar 't mag wel iets drukker. Hoe hard is hier de strijd om het bestaan, wat zou
ik ze graag willen helpen. We vinden na enig zoeken de camping, als je Klockow intikt op Mw. Tomtom, dan kom je er direkt, tik de Dorpsstraat 1, Klockow, dan stuurt ze je naar de enige Dorpsstraat 1 die ze kent en dat is in een ander dorp. Lache lache zou ene Iris zeggen maar we zitten hopeloos vast in een doodlopende straat in een ander dorp. Gelukkig wijst een hulpvaardig echtpaar ons op de enige uitweg en zo komen we dan toch nog voor twee uur 's middags aan op: Zur Hohlen Eiche in Klockow.
Ook hier opnieuw, wat een hulpvaardigheid en dienstbaarheid van ene Petra, die de camping bazin is. Sorry, maar het is hartverwarmend. Na de lunch gaan we naar Waren, een wat grotere stad hier in de buurt voor de nodige boodschappen en voor de site-seeing. We vinden snel het Touristen bureau en de man is zeer hulpvaardig maar nu een beetje over de top, op mijn vraag:
Wat moet ik vanmiddag in Waren in elk geval gaan zien, antwoordt de man: u kunt een stadswandeling maken, u kunt naar het museum, u kunt een rondvaart maken, u kunt fietsen huren en door het Nationaal Park fietsen, u kunt een 'hop-on, hop-off' bustocht gaan maken, u kunt een wandeling rond het meer maken, slechts 8 km..... het duizelt me en we verlaten het bureau met 15 folders. Oh my God! We kiezen voor koffie en thee met een half gebakje want we worden al dik genoeg van al dat snoepen en dat weinige wandelen, fietsen enz. Nou welterusten voor straks.
Woensdag, 18 mei, Gefeliciteerd aan allen die vandaag jarig zijn..... We besluiten er een fysiek dagje van te maken,
voor sommigen is dat de sportschool, voor anderen het loopje naar het favoriete café. We willen dwars door het bos naar het dorpje Speck, gek zijn jullie, er is geen pad maar we gaan toch, er is altijd het houtvesterspad. Na enig zoeken vinden we het pad maar moeten eerst de spoorbaan oversteken, lastig voor Emmie, die steeds goed uitkijkt of er geen trein aankomt.
Ik ga net als Winnetou op de spoorrails liggen en luister, nee er komt geen trein aan. Het is een mooie maar pittige route, letterlijk dwars door het bos Mw. Tomtom is ook mee zodat we een beetje zien waar we naartoe gaan. Na ruim 7 kilometer zijn we in het dorpje Speck, eveneens heel klein met zes huizen, een soort kasteeltje en een kerkje. Er blijkt een uitzichttoren te zijn
- de Käflingsberg Turm - slechts 1.7 km lopen, dus wij erheen. Maar het gaat wel in de benen zitten als we op het vijfde platform van de uitzichttoren zijn, zo'n 35 meter hoog, geeft Emmie het op, ik ga alleen verder, nog maar één platform en wat een uitzicht. We gaan terug naar het dorpje Speck, nemen een ijsje - wel verdiend - en gaan terug opnieuw dwars door het bos. Het is vier uur als we weer terug zijn. Totaal 18 kilometer in de benen, ik ga niet meedoen aan de Apeldoornse Wandel-vierdaagse, echt niet, nooit niet! We zullen vast lekker slapen!
Donderdag, 19 mei, Vandaag gaat de touristische reis naar Neu Brandenburg op zo'n 34 km van hier. In ons dikke reisboek staat dat het oude centrum volgebouwd is met lelijke betonnen huizenblokken temidden van een historische stadsmuur en een
paar andere bezienswaardigheden. We gaan zelf ter plaatse voor nader onderzoek. De reis gaat goed over de smalle 80 km wegen waar je 100 km mag. We kunnen vlot de auto parkeren in een parkeergarage direkt onder het marktplein precies in het centrum. Bij het Touristen bureau waar de mensen ook weer erg aardig zijn krijgen we een heel goede stadskaart en gaan op pad. We vinden de fraaie stadspoorten gemakkelijk dankzij de kaart en het is erg fijn dat er zoveel cultuurhistorie bewaard gebleven is. Er zijn meerdere stadspoorten en we gaan ze allemaal even langs. Leuk zijn de zg. Wiekhuisjes die in de stadmuur
geïntegreerd zijn, sommige als woonhuis, andere als kantoortje of zelfs een museum. De stadspoort bestaat meestal uit een binnenpoort en een buitenpoort waartussen zich weer twee woon-/werk-ruimten bevinden die in gebruik zijn als restaurant of kantoor of winkel. We komen ook nog langs een monument voor de "Vrouwen van Ravensbrück", een groot - lange tijd onbekend - werkkamp voor vrouwen die zich daar letterlijk dood moesten werken. En die grote betonnen woonblokken, nou die zijn allemaal
heel fraai opgeknapt, leuke entree's gemaakt, alles in frisse kleuren geschilderd, nee, troosteloos is het helemaal niet. Hier wonen, zo dicht in het centrum lijkt me juist voor veel mensen een voordeel, zo hup naar de markt, zo hup naar de bank, zo hup naar de groenteman enz. Nee, dan in NL waar ze woon/zorgcentra in de buitenwijken gebouwd hebben - omdat daar de grond zo goedkoop was, dat was verstandig???? Ook het vrij nieuwe winkelcentrum is een bezoek waard, het is groot, ruim, speels en divers. Nee, dat reisboek is al weer achterhaald.
Vrijdag, 20 mei, Net nu er echte Friezen naast ons zijn komen staan, gaan we al weer op pad. De reis gaat naar het eiland Rügen, het grootste eiland van Duitsland, het is zeer gevarieerd, met brede stranden, grote bossen en kalkrotsen. We
willen dat wel eens bekijken, want als Rügen dan zo leuk is waarom reizen dan al die Duitsers zo graag naar NL. De reis verloopt voorspoedig, nergens oponthoud want nergens is koffie te krijgen - sorry Lex. We zoeken een leuk plaatsje op het
'kort-verblijf' veld met een schitterend uitzicht op zee. De zon schijnt vollop en even later zitten we in strandkleding met een kopje thee maar de vreugde is van korte duur. Binnen een uur is de zon geheel verdwenen, waait het flink en wordt het te koud om nog buiten te zitten. De warme winter-kleren gaan weer aan en dan is het in ons knusse huisje goed toeven.
Zaterdag, 21 mei, We willen een rondje Rügen (2500 km2 incl. binnenmeren) doen vandaag en willen via Dranske, Arkona, Lohme, Nationaalpark Jasmund naar Sassnitz, dan Ostseebad, Putbus, Garz, Samtens, Gingst terug naar Schaprode. Geen idee of dat gaat lukken het is toch maar een eilandje... Naar Dranske (28 km) is leuk, eerst een veerboot, herinneringen aan
Noorwegen. Dranske is klein en natuurlijk erg op de watersport gericht en het verhuren van vakantiehuizen en blijkbaar ook elkaar de zee niet in de ogen gunnen door voor hotel Seeterrasse een groter hotel te bouwen. Op naar Arkona (16 km), het is een echte 60 km/u weg, dikke bomen aan weerszijden elke 10 meter maar onze tegenligger ziet geen gevaar en rijdt met zeker 120 km/u, de buitenspiegel klapt bijna naar binnen door de winddruk. Nog geen 100 meter verder zien we een met een bloemenkrans 'versierde' boom met een kruisje erbij. Sommigen leren het nooit, sneu voor de ouders. We rijden
een paar keer verkeerd - mag wel niet van Mw.Tomtom maar ach - en lunchen onderweg. In Arkona staan twee oude vuurtorens resp. 1827 en 1902 en dat trekt blijkbaar bezoek, de Efteling is er niks bij. Het begint al 3 km tevoren met een groot parkeerterrein waar iedereen moet parkeren voor 4 euro en dan te voet verder door een soort vercommercialiseerd Orvelte,
eettentje na eettentje, souvenirs, rommel, snoep, kunst, ijs enz. Na 2.5 km zijn we bij de vuurtorens, mooi om te zien dat wel maar deze drukte is dat een teken van culturele armoede dat er zoveel mensen op afkomen, dat kan toch niet. Er is ook nog een pad naar de kliffen maar dat weet bijna niemand want er zijn maar een handvol mensen daar. We trakteren onszelf op een
drankje en gaan verder. Naar Lohme (30 km) onderweg komen we over een smalle landstrook die de twee delen van het eiland verbindt, we willen even gaan kijken maar overal is het betaald parkeren en nergens een plaatsje voor maar 10 minuten. Ik
vraag me af wat zou de verkeersdrukte meer doen afnemen, betaald parkeren of betaald krijgen als je je auto laat staan? In
Lohme is het ook al weer betaald parkeren maar we willen even een kopje thee - mit etwas dazu? Wir haben Apfelstrudel mit Sahne und Eis! Für mich ohne Eis bitte! Nein, es ist mit Eis! En dus zitten we even later aan de Apfelstrudel mit Eis und Sahne! Hier is ook een flinke actie aan de gang tegen de bouw van een gigantisch vakantiecentrum. De burgerij wil het niet maar er zal wel weer ergens een megalomane wethouder aan de slag zijn en dus zal de burgerij wel verliezen. En er staan al
zoveel hotels leeg hier. Ik schat in dat meer dan de helft van alle woningen hier een vakantiewoning is en dus 7 maanden per jaar leeg staan. Het grootste deel is blijkbaar van Berlijners die er voor de oorlog al een huisje hadden en dat na de éénwording teruggekregen hebben. We gaan naar Nationaalpark Jasmund (5 km) maar als we daar aankomen is het al net zo'n
kermis als bij Arkona dus passen we deze keer en gaan terug naar Schaprode (48 km), de rest van het eiland moet maar wachten. Overigens zal het daar wel net zo zijn als op het noord-westelijke deel, veel lege vakantiehuizen, dure parkeerruimte en grote plannen. Waar is de knusse kneuterigheid van zo'n eiland gebleven, waar de boertjes op hun land werken, de vissers met hun bootje uitvaren, de bakkers hun broodjes bakken, ik weet 't wel: in mijn dromen - maar helaas niet alleen in mijn dromen en dat is jammer.
En dan dit nog!! Nog even terug naar het Songfestival, een zanger zei: "Ik weet bijna zeker dat ik win", maar is: "Ik weet bijna zeker dat ik niet verlies" niet sterker? Graag uw reactie.
Zondag, 22 mei, Na het zondagse ontbijt slechts tijd voor één kopje koffie want om kwart voor elf gaat de veerboot naar het eiland Hiddensee. We lopen door ons dorpje Schaprode naar de haven, leuke huisjes van eertijden. Hiddensee is een
eiland zonder autoverkeer, zelfs geen shuttlebus, alleen voetgangers, fietsers en een paardenkar mogen er rijden. De veerboot brengt ons naar Neuendorf, dan lopen we naar Vitte en vandaar met de veerboot weer terug naar Schaprode. Het is 10 over
elf als we op het eiland zijn en we gaan op zoek naar de tweede kop koffie. Bij Rose Café staat - op zondag nota bene - "Heute Geschlossen" nou moe. We gaan verder, bij Stranddistel staat de baas buiten, nee zegt hij - we hebben nog niks gezegd - we gaan pas om twaalf uur open. We zeggen dat we alleen maar koffie willen, nou dat kan dan - bij de gratie van de baas. We krijgen de koffie en die is prima, als we dan - hoe durven we - om Apfelstrudel vragen is het antwoord "het is nog geen twaalf uur". Even later zien twee andere toeristen ons zitten en willen ook gaan zitten, nee zegt de baas "het is nog geen twaalf uur" maar het is kwart voor twaalf proberen ze nog maar de baas is onverbiddelijk de keuken gaat pas om twaalf uur
open en niet om vijf voor twaalf en zeker niet om tien voor twaalf. We gaan naar het strand, het eiland is maar smal op deze plek. Het strand is een oase van rust maar o schrik bijna de helft van alle strandgangers ligt in z'n blootje, tja. We gaan er gewoon bij liggen wat kan ons dat schelen. Na de lunch gaan we verder richting noord, want we willen om half vier de boot uit Vitte hebben. Het is een fraaie wandeling dwars door 'ongerepte natuur' want de paarden maken toch wel veel kapot. Dit eiland doet veel meer denken aan ons 'standaard' beeld van een eiland, weinig wegen zomaar willekeurig huizen gebouwd, zonder zichtbaar pad of weg, veel bos, duinen en heidevelden en natuurlijk bijna alleen maar 'Ferien Wohnungen'. Het is ruim vijf
kilometer naar het dorpje Vitte dat best wel gezellig oogt, goed voorzien is van winkeltjes, restaurantjes en zelfs een bank. We vragen om thee bij het "Seemannshaus", een gezellige tachtiger zegt dat er wel bediend wordt ondanks het bordje dat ze van twee tot vier gesloten zijn. Dus bestellen we en krijgen we twee thee van Andrei. Ik vraag Andrei of hij soms Grieks is
gezien zijn typische accent. Nee zegt ie hij is Roemeens, omdat hij prima Duits spreekt vraag ik hoe lang hij hier al woont, twee maanden is zijn antwoord en vertelt dat hij en zijn zakenpartner altijd op Rijnschepen hebben gewerkt onder op slavernij gelijkende toestanden, zeven maanden keihard werken, lange dagen en nooit één dag vrij. Ook wij hadden hier van gehoord maar nu is hij voor zichzelf begonnen op Hiddensee. Wij wensen hem van harte heel veel succes met zijn leuke zaak. Nu moet ie snel kamers schoonmaken want bij het geheel hoort ook nog een soort hotel. We gaan naar de haven en zijn om half vijf weer op de camping, de zon lijkt hier wel feller te branden, we moeten weer smeren. Jullie ook nog een zonnige dag, wij nemen een biertje.
Naar de volgende week.